Starość nie radość.

Chociaż skończyłam dla mnie magiczny wiek 26 i zdarza się, że rzeczywiście czasem coś łupnie w kościach i aż ciśnie mi się na usta – starość nie... NIE kurde stop! 

Wczoraj zrobiłam sobie przerwę w pracy, a pracując w domu nie trudno zrobić sobie przerwę, a nawet uważam to za konieczność bo ile można patrzeć w monitor, wyszłam do mięsnego. Podobno na Grochowie najlepszy, tak przynajmniej utrzymuje mama mojego T. Więc poszłam do mięsnego „po schodkach”. Te maleńkie 2 schodki nie nasuwają od razu, że to TEN mięsny i minęłam go bo szukałam prawdziwych schodów. 

W środku wybieram żeberka, przecież wczoraj mój T mówił, ze robię najpyszniejsze wiec jak mogłabym następnego dnia nie polecieć po produkty, żeby czekały na niego po przyjściu z pracy pyszne żeberka w coli? Sklep 3x3 m więc nie da się nie słyszeć rozmowy kasjerki z na oko 45 letnią kobietą, albo raczej monologu kupującej.

-oh, ta pogoda, padać będzie dzisiaj (spojrzenie na sprzedawczynię, kolejne już na mnie, następne w okno i chwila ciszy)

-no łamie w kościach, wczoraj wyszłam na moment z mokrą głową i przewiało mnie. No moment. (kolejne spojrzenia, a ja – lekko się uśmiecham i wzrok znów kieruję na żeberka)

-No starość nie radość proszę pani, prawda? (znów spojrzenia wysłane najpierw do kasjerki, później w moją stronę w poszukiwaniu zrozumienia)

- No nic, eh, ciężko. 

Słuchając przewaliło się w mojej głowie tysiąc miłych rzeczy o których mogłabym wspomnieć i bardzo chciałam zadać tej Pani pytanie: A co miłego Panią ostatnio spotkało?  I choć zwykle wole się zamknąć i nie wdawać w dyskusje z obcymi to nie mogłam się powstrzymać i gdy Pani już zbierała się do wyjścia powiedziałam: Jeśli będzie padać, szybciej przyjdzie wiosna. 

A żeberka wyszły jak zwykle pyszne.

Czego sobie życzę?

"Wszystkiego co najlepsze"

"Samych wspaniałości" 

"100 lat"

To życzenia urodzinowe, które dzisiaj dostaję, ale też sama rozdaję przy przeróżnych okazjach, niewiele myśląc, co oznaczają. A jakby się zastanowić czego potrzebujemy, albo czego potrzebują nasi najbliżsi to właśnie - dużo wszystkiego i jeszcze, żeby było najlepsze? 

Podobno każde życzenia mają w sobie moc więc o ile są pozytywne, dobrze nam robią. Powinniśmy częściej życzyć sobie tego, co dobre.  Ale chcę powiedzieć o tym, co odkryłam jakiś czas temu (co jest oczywistością dla wielu od zawsze, ale u mnie im dalej w las tym lepiej z kojarzeniem oczywistości), że bez gorszych momentów, lecąc na fali sukcesu przyjmujemy ten ogrom szczęścia jako constans, jako naszą codzienną normalność i gdy napotkamy w tej normalności na przeszkodę, jest wielkim nieszczęściem. I kiedy coś zaburzy u mnie tą falę szczęścia na której się zwykle unoszę, przypominam sobie, że ja nadal nad tą liną constans jestem, nie opadłam za bardzo. Więc ja życzę sobie i wszystkim poza "wszystkiego najlepszego", abyśmy dostrzegali to szczęście które nas otacza. I to przez te 100 lat. A może i dłużej.

W tym miejscu muszę dodać słowa mojej przyjaciółki wypowiedziane kiedyś w jesienny deszczowy dzień stojąc w korku gdzieś w Warszawie: "Szczęśliwym się bywa, a nie jest". I mimo, że to było już ponad 2 lata temu, to i wtedy i dzisiaj odpowiedź mam jedną - ja jestem szczęśliwa, choć czasami mniej szczęśliwa bywam. Więc czy to, czy szczęśliwi jesteśmy, czy bywamy, nie zależy od tego, jak sami to sobie sami przetłumaczymy? I od tego jak dużo szczęścia wokół siebie widzimy i doceniamy?

Teraz dopiero docieram do sedna moich przemyśleń. Urodziny to nie tylko moje święto. Te 26 lat temu ujrzałam po raz pierwszy świat i odetchnęłam powietrzem tylko dzięki moim rodzicom. Był to przełomowy dzień też dla nich, taki zmieniający życie już na zawsze, nieodwracalnie. Z kobiety i mężczyzny stali się nagle mamą i tatą. I za każdym razem 28 stycznia próbuję sobie wyobrazić, jak ten dzień u nich wyglądał. Więc w moje urodziny składam im życzenia i bardzo dziękuję, że od 26 lat jestem ich dzieckiem. Życzę im wszystkiego co najlepsze, bo od nich dostałam to, co najlepsze.

Składajmy życzenia rodzicom w nasze urodziny. Te urodziny to ich zasługa.

Na koniec dodam tylko, że z opowieści moich dziadków i rodziców, którzy jednak lepiej niż ja pamiętają ten dzień (a co najbardziej dla mnie wzruszające, pamiętają go doskonale), w 1990 roku, 28 stycznia w zachodniej części Polski świeciło słońce i było +11 stopni. Prawie wiosna. Więc wrzucam obraz wiosny, której nie mogę się doczekać i która od ponad 26 lat w mojej rodzinnej miejscowości, w rodzinnym domu wygląda tak:

Start

Zaczynam, bo nigdy się nie zbiorę. W końcu to miejsce którego potrzebuję. Takie, w którym wrzucę moje wątpliwości. A skupię się pewnie najbardziej na dorosłości, bo kiedy odkryłam, że cieszy mnie nowa gąbeczka w zlewie,  a na prezent urodzinowy kupiłam sobie odkurzacz, stwierdziłam, ze to już to - dorosłość. Późno? Wcześnie? Nie wiem, ale cieszę się. Z resztą odkryłam tajemnicę ludzkości. Z każdym dniem jesteśmy troszkę lepsi, kiedyś byłam jak windows 95, teraz jestem jak photoshop cc 2015, a niedługo moze 16. Więc nie starzejemy się, a ulepszamy. Ha!